Rozdział 1. "Zostanę starą panną"

~Leon~

Obudziłem się dzisiaj o siódmej rano, powolnie wstałem po czym poszedłem nie przytomny do łazienki. Opukałem twarz, i od razu poczułem się lepiej. Zbiegłem na dół do kuchni, rodziców nie było... Jak zwykle, dużo pracują ale i tak ich kocham. Zrobiłem sobie jakąś kanapkę z pomidorem, szybko zjadłem jeszcze takie dwie po czym wróciłem do pokoju, wybrałem ubrania, wszedłem do łazienki, kiedy umyłem zęby i ubrałem się, zdałem sobie sprawę że mam na dziewiątą. Westchnąłem, ale przecież nie będę siedział w domu. Pójdę dłuższą drogą.
 Zerknąłem jeszcze na Fran, ale ona nadal spała. Założyłem buty, zabrałem plecak z pokoju i wyszedłem z domu. Już po chwili ciepłe promienie słońca muskały moją twarz, a przyjemny świergot ptaków umilał mi drogę. Do parku miałem dość blisko, wystarczyło przejść dwie ulice i wejść w alejkę. Uwielbiam to miejsce. Wszędzie bujna zieleń, kwiaty i różnego rodzaju rośliny. Jest tam też dużo miejsca, gdzie rośnie trawa, więc można spokojnie usiąść w letni dzień i zrobić piknik. Powolnie przechodzę przez różne strefy parku i przypominają mi się różne sytuacje.... Mijałem plac zabaw i od razu się uśmiechnąłem. To miejsce przywodzi mi na myśl Violę. Jako dzieci jak i teraz często przychodzimy tam na huśtawki. Wygłupiamy się i śmiejemy...
 Gdy tak o niej myślałem, poczułem że ktoś zakrywa mi oczy, poczułem te delikatne ręce które należą tylko do jednej osoby. A mianowicie Violetty, obróciłem się zdejmując jej ręce z moich oczu po czym uśmiechnięty pocałowałem jej policzek. Nie odezwaliśmy się ani słowem tylko staliśmy uśmiechnięci, postanowiliśmy usiąść na ławce. Violetta zaczęła mi opowiadać o kolacji na której był jej chłopak, po woli przedstawiał mi rozmowę jej ojca z Zack'iem.

 - Jesteś chłopakiem Violetty, tak? - odezwał się ojciec Violetty.
- Tak, pańska córka jest cudowną dziewczyną. - powiedział Zack.
- Wiem, więc czym się zajmujesz?  - spytał ciekawski German.
- Różnymi rzeczami, od zawsze lubiłem architekturę.
 - Mhm, ja jestem architektem. A masz jakieś hobby?
- Mam ich dużo...
- A Leon ma kilka, ale poświęca im bardzo dużo czasu.... - pochwalił przyjaciela córki.
- Może, ja nie jestem Leon proszę pana.
- Wiem, bardzo szkoda.... - westchnął zawiedziony.
- Przepraszam, że pana spytam. Co ma Leon, a czego nie mam ja?
- Dużo rzeczy chłopcze dużo.
- Na przykład? Chcę wiedzieć by stać się w jakimś stopniu nim...
- Tego nie da się zrobić. Chcesz być z moja córką, a znasz ją bardzo krótko. On zna ją od dziecka, tak samo jak ja. Mam do niego zaufanie, wiem, ze przy nim Violetta jest bezpieczna. A po za tym nie pasujesz do Violi, przypatrz się im, jak razem wyglądają, jak na siebie patrzą, jaką więź tworzą. Nie jesteś w najmniejszym stopniu do niego  podobny, i nigdy nie przybliżysz się do swojego celu nawet o cal.- podsumował German.
 - Aha rozumiem, oni nie patrzą na siebie z uczuciem miłości tylko przyjaźni którą darzą siebie od małego. To ja jestem jej chłopakiem nie Leon.
 - Wiem i żałuję, ale niech ci już będzie, opowiedz o sobie. - rzekł z niechęcią.
- To tak, mam na imię Zack, interesuje się architekturą, lubię gotować. Mam osiemnaście lat. Moja mama nie pracuje a tata, ma mały sklep. W miarę się uczę, oczywiście są przedmioty których nie rozumiem ale daje radę. Mam czteroletnią siostrę. - dokończył.

 - No i tak rozmawiali, ja ich słyszałam i powiem ci, że z każdym chłopakiem jest gorzej. Ciągle coś mu nie pasuje i zawsze mówi o tobie. Jak tak dalej pójdzie to zostanę starą panną z kotami, albo nawet bez kotów bo będzie je porównywał do ciebie i odstraszał tak, ze co noc będą znikały i nigdy do mnie nie powracały. A ja zostanę sama jak palec. Dzięki tatusiu! - krzyknęła.
- No wiesz, wiem że jestem idealny ale wszystkich? Serio? - Viola pokiwała głową - on chyba na prawdę mnie lubi. A z tymi kotami, to nie będziesz sama. Przygarnę Cię - zaśmiałem się, na co szatynka się lekko uśmiechnęła - on po prostu chce byś była szczęśliwa... On nie chcę Cię krzywdzić. - powiedziałem.

~Violetta~

- Jakoś tego nie widzę. Rozumiem, że chce żebym była szczęśliwa, ale krytykować wszystkich!? Rozumiem kilku, z którymi sama nie wiem dlaczego byłam, ale Zack? No dobra, ale przygarniesz mnie? Wytrzymasz?- powiedziałam i spojrzałam na niego z ukosa delikatnie uśmiechając się
 - Przygarnę, jak mógłbym nie przygarnąć takiej cudownej dziewczyny która jest moją przyjaciółką. - przytulił mnie, on jest cudowny. - A teraz chodźmy do szkoły - podał mi rękę którą ujęłam i poszliśmy do szkoły. Zawsze tak chodzimy, nawet Zack nie robi z tego powodu awantury.
 -Idziemy dziś do wesołego miasteczka po lekcjach?- zapytał mnie kiedy widzieliśmy plakat przed szkołą.
 - Oczywiście że idziemy, z tobą zawsze. - powiedziałam uśmiechnięta.
 - Dobra jest Zack, idę do niego.- powiedziałam i  cmoknęłam w policzek szatyna po czym odbiegłam do mojego chłopaka.
A on sam, poszedł do chłopaków. Kiedy doszłam do mojego chłopaka pocałowałam go, krótko ale z uczuciem. Zaczęłam przepraszać za kolacje z ojcem.
 Na szczęście powiedział, że i tak mnie kocha i nic tego nie zmieni. Później chwilę porozmawialiśmy, a później odprowadził mnie pod klasę. "No to pa" powiedział, pocałował mnie w policzek i odszedł na wyższe piętro.  A ja podeszłam do Fran i Lu, które stały i przyglądały mi się.
- Kiedy go w końcu rzucisz? - spytała Lu. A Fran jej przytaknęła.

***

Witamy!

Pierwszy rozdział naszej nowej historii. Jak wam się podoba? Mamy nadzieję, że polubicie naszego bloga. Chcemy wam bardzo podziękować za komentarze i wyświetlenia, to nas motywuje :) Nie wiem co jeszcze powiedzieć napisać. Więc was pożegnam. Pisała Suzy.

Pozdrawiamy Gabrysia i Zuzia

 German i jego ulubieniec <3